مروری بر انواع رقابت‌ها و مسابقات موتورسواری در دنیا

پاندمی کرونا از زمان شیوع بر روی بسیاری از رقابت های موتوراسپرت سایه‌ای سنگین انداخته و این امر در مورد رقابت‌های موتورسواری نیز صدق می‌کند. اما با عبور پاندمی از وضعیت بحران در بسیاری از کشورها، برگزاری رقابت‌های موتورسواری نیز به روال عادی بازگشت البته با این تفاوت که بعد از کرونا، دید بسیاری از مردم دنیا به موتورسیکلت و موتورسواری کاملا تغییر کرد و این وسیله نقلیه، حال با اقبال عمومی به مراتب بیشتری مواجه است. با این مقدمه کوتاه، می‌خواهیم نگاهی داشته باشیم گذرا به انواع رقابت‌های مرسوم موتورسواری در سطح جهانی که ممکن است با برخی از آنها حتی آشنایی هم نداشته باشید.

Speedway GP

شاید در بین تمامی رقابت های موتورسواری خصوصا در داخل کشور این رقابت بین موتورسوارها ناشناخته باشد، رقابت های Speedway یکی از موفق ترین و پرطرفدارترین مسابقات شمال اروپا و آمریکا به شمار می رود تا جایی که بعضا تا حدود چهل هزار تماشاگر را به پای پیست های گِلی این مسابقات می کشاند. موتورسیکلت ها مورد استفاده در این نوع رقابت ها دارای یک دنده هستند و جالب آن که هیچ گونه ترمزی برای نگه داشتن موتورهای تدارک دیده نشده و تنها موتورسوار باید با استفاده از تجربه و کمک گرفتن پاها سعی در کم کردن سرعت داشته باشد.

پیست های این رقابت ها از شن، خاکی به نام دولومیت و … پوشیده شده است که قبل از مسابقه توسط ماشین های آب پاش به گل نسبتا نرمی تبدیل می شوند. همه هیجان این مسابقات به لیز خوردن موتورها در قسمت های دایره ای پیچ ها است به نحوی که شاسی موتور در جهت خلاف فرمان زاویه می گیرد و محور عقب نیز با سرعت هر چه تمام تر نیروی مورد نیز موتور سوار را تامین می کند. در هر سری از این رقابت ها تیم های دو نفره در آن شرکت می کنند و هر مسابقه نیز با چهار موتور سوار آغاز می شود. پیشینه این مسابقات به قبل از جنگ جهانی اول و حوالی سال های ۱۹۱۹ بر می گردد و اوایل در کشورهای استرالیا و آمریکا با شمایل خاصی به شکل حرفه ای برگزار می شد.

Trial World Championship

این مسابقات یکی از سخت ترین و طاقت فرسا ترین رقابت های موتورسواری است که در آن سرعت معنا ندارد. این نوع رقابت ها به رقص باله با موتور معروف است و اغلب در محیط های بسته و کمتر در محیط های باز برگزار می شود. حفظ تعادل با این موتورها حرف اول را در یادگیری مهارت این رشته خواهد زد خصوصا که بحث گذشتن مانع های مختلف هم در پیش باشد. در موتور سواری تریال کوچکترین برخورد پا با زمین به عنوان یک امتیاز منفی تلقی می شود و معنای آن این است که شرکت کننده می بایست همواره در هر شرایطی پایش را برای حفظ تعادل بر روی زمین نگذارد.

یک موتور سوار ماهر شگرد کارش این است که اگر چرخ جلوی موتورسیکلتش در تماس با قطعه سنگی به هوا بلند شد با عملیات آکروباتیک و فشار متناسب بر دسته گاز چرخ عقب را هم همراه آن در هوا به پرواز در آورد و بعد کمی جلوتر سالم بر زمین فرود آید و حتی اگر لازم بود چرخش سریعی را در هنگام فرود انجام دهد. شرکت کنندگان در مسابقه را فقط یک نفر به عنوان مربی یا دستیار می‌تواند همراهی کند و موتور سوار تا زمانی که زمین نخورده و یا ۵ امتیاز منفی نگرفته می تواند جهت عبور از موانع تلاش نماید. پیشرانه این موتورها ۲۹۹ سی سی حجم دارد و می تواند تا حدود ۴۵ اسب‌بخار یا بیشتر نیرو تولید کند.

MotoGP

موتوGP پرطرفدارترین رشته موتورسواری در تمامی مسابقات موتورسواری دنیا است و سرمایه گذاری در این رشته از سوی شرکت کنندگان در این مسابقات بی اندازه است. این رشته با بیش از ۶۵ سال قدمت، یک از قدیمی ترین مسابقات قهرمانی جهانی در رشته موتورسواری و اتومبیلرانی است، به طوری که نخستین فصل آن در سال ۱۹۴۹ و بعد از جنگ جهانی دوم بر گزار شد. نکته ای که در معرفی این رشته حائز اهمیت است وجه تمایز رقابت های موتو جی پی و سوپربایک است بدین ترتیب که موتورهای سوپربایک همان موتورهای خیابانی اصلاح شده هستند اما موتورهای شرکت کننده در رقابت های جهانی موتو GP به شکل کاملا اختصاصی طراحی شده اند و نمی توان با آنها در خیابان رانندگی کرد و همچنین خرید آنها برای مردم عادی میسر نیست.

در این سری از رقابت ها رانندگان از سطوح پایین تر مانند موتو۳ و سپس موتو۲ راه پیدا می کنند. در سطوح پایین تر قابلیت های فنی و آئرودینامیکی تمامی موتورها با یکدیگر تفاوت های اندکی دارند و این تنها جسارت و مهارت راننده ها است که می تواند آنها را به سطح موتو جی پی برساند. تمامی پیشرانه های در این سطح ۴ سیلندر هستند و حجمی بالغ بر ۱۰۰۰ سی سی دارند. قدرت آنها بیش از ۲۴۰ اسب بخار است و می توانند تا سرعت ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت در پیست رانندگی کنند ضمن آنکه لاستیک های مختص این رقابت ها به راننده ها اجازه می دهد تا ۶۵ درجه به داخل پیچ خم شده و با سرعت هر چه بیشتر پیچ های مختلف را طی کنند.

مسابقات موتورسواری رالی داکار

رالی داکار در مسیر ۸۵۰۰ کیلومتری خود از کشورهای مختلف امریکای جنوبی شامل آرژانتین، بولیوی و شیلی عبور می‌کند و مانند مسابقات هر ساله، محل رقابت‌ ماشین‌های ویژه، کشنده‌ها، موتورسیکلت‌ها و چهارچرخه‌ها خواهد بود. این وسایل نقلیه و خصوصا موتورسیکلت ها در طی مسیر مسابقه دو هدف اصلی و مهم دارند. اول اینکه در مسیر سخت مسابقه، سالم باقی بمانند و دوم این‌که این رقابت خارج جاده‌ای را برنده شوند. حجم پیشرانه تمامی موتورهای شرکت کننده در این رالی در حدود ۴۵۰ تا ۶۰۰ سی‌سی است که اغلب دو سیلندر هستند.

در این رشته استقامت موتورسوار و همچنین موتورسیکلت از اهمیت ویژه ای برخوردار است چرا که پستی و بلندی های مسیر به حدی است که تنها بدن ورزیده و با استقامت می تواند تحمل این مسیرهای ناهموار را داشته باشد. کمک فنرها به حدی تقویت شده اند که می توانند اکثر ضربات این مسیرها را جذب کنند و بیش نیم متر به داخل جمع شوند. حجم مخزن سوخت آنها بیش از سه برابر موتورهای کروزر عادی است و رانند ها نیز به قمقمه آب مجهز هستند.

همچنین گفتنی است تایم در این مسابقات معیار پیروزی موتور سواران هست و موتورها با فاصله زمانی معینی با هماهنگی تیم پشتیبانی خود از خط شروع حرکت خواهد کرد. تیم های موتورسواری در این رقابت ها می توانند با دو شرکت کننده حاضر شوند. سیرل دسپرس در این رقابت ها با قهرمانی های پی در پی و کسب شش عنوان بسیار مشهور هست و از طرفی پیترهانسل فرانسوی نیز از معدود رانندگان موفقی است که توانسته قهرمانی را هم در رشته موتورسواری و هم در رشته مسابقات خودرو کسب کند.

رقابت های جهانی موتوکراس

موتورسیکلت های کراس در کلاس موتورهای آفرودی قرار می گیرند که جدای از کلاسی به نام اندرو هستند. هدف از طراحی موتورهای کراس مسابقه درون پیست و پرش بلند هست به نحوی که کمترین میزان ضربه را به موتورسوار وارد کنند. شاسی و همچنین سیستم تعلیق آنها آنقدر پیشرفته است که می تواند ضربه هایی در حدود ۱ تن را تحمل کند. مسابقات در این کلاس در حجم های ۱۲۵، ۲۵۰ و ۴۵۰ در پیست های مختلف برگزار می شود. پیست های مسابقات کراس به هیچ عنوان مسطح نیستند و تنها چالش های آنها مسیرهای با پست و بلندی زیاد است که اکثرا موتورسواران را به پرش های طولانی وادار می کند. طول پیست ها اغلب ۱ کیلومتر است و موتورسوارها باید در حدود ۱۰ تا ۲۵ بار آن را دور بزنند. این رقابت ها علاوه بر مسابقات جهانی در کشورهایی همچون بریتانیا، اسپانیا و آمریکا به صورت لیگ درون کشوری نیز برگزار می شود.

همچنین گفتنی است رانندگان این موتورها در مسابقات پرش های نمایشی نیز شرکت می کنند. در این مسابقات موتورها با سرعتی نزدیک به ۸۰ تا ۱۰۰ کیلومتر به سمت سکوی پرشی حرکت می کنند که بعضا ارتفاع آنها به ۲۰ متر می رسد. سپس با انجام حرکت نمایشی و فرود سالم از داورها امتیاز کسب می کنند.

انتهای پیام